Strona:Władysław Orkan - Nowele.djvu/71

 Nie było to złudzenie. Cień zamajaczył w świetle — i jeździec stanął przed chatką. Dojrzał w okienku twarzyczkę dziewczyny, zeskoczył szybko i wszedł do izby. „Na wchodnem“ pochwalił Boga, dziewczyna odpowiedziała. W przybyłym poznała leśniczego ze dworu. Widywała go nieraz na drodze, gdy przejeżdżał, albo też w lesie przy drzewie. Teraz w jej oczkach malowało się pytanie. Nie mogła z przelatujących myśli dojść, pocoby on tu przyszedł. Przecie nieraz mijał chatę, a nie wstąpił...
 Leśniczy zaś, obrzuciwszy wzrokiem wnętrze izbiny, zwrócił się do dziewczyny:
 — Ty sama?...
 — Sama... Przecię wiecie...
 — A wiem. Ojciec zginął...
 — Oj tak — i fartuch do ócz podniosła.
 — Co robisz?...
 — Chodzę do wsi.
 — Wystarczy ci na życie?
 — Wystarczy... Ale źle, smutno... — Odpowiadała, jak dziecko.
 Leśniczy popatrzał na nią. Współczucie widniało z jego poczciwych oczu. Chciał coś wyrzec, zawahał się. Nareszcie począł nieśmiało:
 — Do dworu-byś nie poszła?...
 Dziewczę pytająco popatrzało na niego.
 — No, do dworu — objaśniał — do państwa na służbę. Oni dobrzy. Pokojową panną będziesz...