Strona:Władysław Orkan - Nowele.djvu/72

Pani słyszała o tobie. Przysyła, by cię zabrać na dochowek...
 Dziewczę patrzało na niego, nie wiedziało, co mówić.
 Leśniczy sądził, że nie rozumie. Powtórzył wyraźniej.
 — Wiem, wiem... — odpowiedziała dziewczyna i zamyśliła się.
 Leśniczy patrzał na nią... Począł żałować już słów, które wyrzekł.
 — Zresztą, jak chcesz...
 — Pudę do dwora... — powiedziało silnie dziewczę.
 — To przyjdź do pałacu. Możesz dziś...
 — Dziś przydę.
 Leśniczy pożegnał ją.
 — Z Panem Bogiem — odpowiedziała.
 On siadł na konia i ruszył do wsi...
 — Szkoda dziewczyny — myślał, jadąc — ładna, to i tem gorzej!... Lepiejby jej tu było. Ha! cóż?... Kazali, trza było. Pan Bóg przecie nie da jej zmarnieć!...
 A w chatce dziewczyna myślała z otwartemi oczami. Nad czem?... Bóg raczy wiedzieć. Może nad nowem życiem, którego nie znała... Ciekawością pragnęła go i bała się przeczuciem. Oj, bała się!... A nie było nikogo, coby sierocie doradził.