Strona:Władysław Orkan - Nowele.djvu/84

 — O, tu wom bedzie dobrze...
 — Bedzie, bedzie... — szeptał stary.
 Synowa przeniosła na jedno łóżko dwa „zogłowki“ i pierzynę.
 — No... legnijcie, tatusiu!... Przespijcie sie... a moze sie mleka przedtem napijecie?...
 — O nie, nie... — oganiał się stary. Popatrzył na synowę mile.
 — Tyś dobre dziecko... — począł szukać drżącą ręką w zanadrzu. Wyjął zawiniątko, podał jej.
 — Naści... przydo ci sie... — Nastka cofnęła rękę.
 — Schowajcie se, tatusiu... wom sie prędzy przydo...
 — E, mnie już nie trza, nie;... schowaj.
 Kobieta wzięła zawiniątko, podniosła wieko skrzyni i wrzuciła... Stary się przeżegnał powoli i położył na łóżku. Synowa wzięła pierzynę, by go przykryć.
 — Dej pokój... — powtórzył — niech ci Bóg... — i wzruszenie, czy osłabienie nie pozwoliło mu dokończyć. Przymrużył oczy...
 Nastka w przekonaniu, że usnął, wyszła cicho do piekarni...
 Równocześnie dzieci wpadły z hałasem do sieni.
 — Cicho!... — szepnęła matka dobitnie — dziadek spi w izdebce...