Strona:Władysław Orkan - Nowele.djvu/88

 Kobieta drgnęła na te słowa.
 — Nie godoj!... — odrzekła. — Tatuś umarli... — i zapłakała głośno.
 — Go? ociec umar? pados... Kaz lezy?... — spytał łagodniej.
 — W izdebce...
 — W izdebce?... e, pocoześ go tam zaniesła?!...
 — Som posed... idź... zmów pocierz.
 Chłop się poruszył. Kobieta jeszcze zwróciła się ku niemu.
 — Ignac! nie bądź markotny!... Odziołach nieboscyka w twoją bieliznę...
 — Co?!... — krzyknął głośno.
 — Przecię trudno go było w łachmanach zostawić... — usprawiedliwiała się.
 — A niech cie!... — niedokończył przekleństwa. — Gotuj prędko wiecerzę!...
 Sam poszedł do izdebki... Ciemno było zupełne. Blada „zarza“ biła o szyby... Ignac otworzył szafę, wyjął świecę, zapalił i postawił ją na stole. Na łóżku zobaczył nieboszczyka... Światło świecy padało z boku na niego — i zdawało się, że śpi — takim łagodnym wyrazem błyszczała pożółkła twarz.
 Ignac rzucił się ku łachmanom i począł je gorączkowo przerzucać... Przetrząsnął wszystkie kieszenie, obmacał szwy; snać nie znalazł, czego szukał, bo się skrzywił i spojrzał na trupa...
 — Musiołeś kasi inędy piniądze schować. Zol