Strona:Władysław Orkan - Opowieść o płanetniku.djvu/110

na nie dała mu chwili trwać w bezruchu. Podskoczył z miejsca jako płomień i zawiódł swój lekki taniec.
 W owej chwili na łąkę wybiegł z tajgi drugi... W podskokach tanecznych przypadł ku niemu. Poczęli się swawolnie szermować rogami...
 W sercu Wacława trwała jeszcze kłótnia.
 — Strzel teraz. Obu położysz.
 — Zaraz. Niech się im przypatrzę.
 — Na co czekasz?
 — Piękne są...
 W tym momencie padł w dolinę z poza wzgórz tajgi pierwszy grot słońca...
 Równocześnie z kępy pobliskiej przestrzelił ku wodzie z krzykiem szary bekas — głos jego ostry, donośny przeciął powietrze, jak świst cyrkularki.
 W odpowiedzi na to krzyk się na jeziorze podniósł. Rozgwar się wzmógł.
 Z poza wzgórz tajgi raz wraz groty padały ogniste — — aż z niespodzianą szybkością stanęła na zębach lasu w krzyku płomieni lśniąca kula...
 Szał najwyższy ogarnął dolinę.
 Wacław uczuł się olśnionym. Cisnął od siebie strzelbę — wstał — i wyciągnął ramiona do słońca, jak skrzydła. Najwyższem uczuciem serca, radością napełnionego, dziękował za łaskę Świtu...
 Naraz wpadło w dolinę dalekie echo strzału. Widać brodacz polował.
 Krzyk grozy wzniósł się z nad jeziora... Wacław widział przed sobą w zamgleniu światła