Strona:Władysław Orkan - Opowieść o płanetniku.djvu/52

 Skoro sposobność nadarzyła, że pasterze rozeszli sie za patykami po kraju, aby ogień upalić na obiad, i Wojtuś został sam z Kasią, wysypał przed nią gruszki z rękawa.
 — To la ciebie — rzekł nieśmiało.
 — La mnie?
 — Bo wy nie macie gruszek... a u nas są...
 — Toś dziś utrząsł?
 — Dziś.
 Brała po jednej, jadła i śmiała się w przestankach. Wojtuś był już pół w niebie.
 — Ja ci jesce jangrestu przyniesę! — obiecał.
 — To macie jangrest?
 — Nie. Ale ja wiem o nim. Rośnie w brzegu nad Płoscaną... Ino tam żmije są...
 — Nie bois sie to?
 — Co sie mam bać!
 — Cie! Jaki śmiały! — chichotała.
 Wojtuś, całkiem już przyośmielony, postanowił odważnie powiedzieć jej... Ważył w myśli: co — jak... I z drżeniem ledwo spytał:
 — Widziałaś mie, jakech pasł na Płoscanie?
 — Ba, dyć nieraz.
 — I ja cie tyz widział... codzień... jakeś gnała...
 Więcej jej nie umiał powiedzieć. Wszystko to już zresztą przeszło i nic z tego niema. Teraz radość w sercu z jej widoku wszystko przykryła. Słowa zbytnie.
 Patrzył w jej oczy bijące weselem, w jej usta rozchylone jako kwiat do słonka, i strasznie dobrze mu było.