Strona:Władysław Orkan - Opowieść o płanetniku.djvu/53

 — Coz tak patrzys? — śmiała się. — Jesce mie urzeknies...
 — To odcynię...
 — Byś umiał!
 — Naucę sie od ciotki...
 Śmiała się, szczerze rozbawiona, a Wojtuś już w niebie widział się cały.
 — Ale jakiś ty wystrojony! Ładnie ci w tym kapelusie. Jak druzba.
 — Bedzies mnie na druzbę prosić?
 — Bedę. Ino rośnij wartko.
 — Coz to — ja mały? — Dźwignął się i stanął przed nią, podwyższając się na palcach.
 Józek, który wrócił z kraja, skoczył i obłapił go ramionami za pas.
 — Spróbujmy sie!
 Poczęli się szermować i wodzić po trawniku. Długo żaden żadnego zmóc nie mógł. Józek był tęższy w sile, bo i starszy, zato Wojtuś znał sposobów więcej. Skorzystał też z momentu, gdy Józek przegiął się nieco wtył, poderwał mu sposobem nogę i obalił go na plecy. Jeszcze leżąc na jego piersi, podniósł głowę i spojrzał z triumfem na Kasię. Kasia śmiała się głośno, wielce ubawiona.
 Przypadli pasterze insi, i poczęły się wodzenia kolejne. A wszystko przed obliczem Kasi. Śmiech jej dzwonił bezustanku. Każdy w sercu swojem dufał, że się z jego przeciwnika śmieje.
 Ustali dopiero, skoro się Jędrek z Doliny wmieszał pomiędzy nich. Z nim nikto nie chciał się za pas próbować, bo choć mocniejszy, krzywdę lubiał czynić.