Strona:Władysław Orkan - Opowieść o płanetniku.djvu/95

mi blaskami zapalonej, wyglądał jak przewoźnik Charon.
 Niezadługo Wacław znalazł się przy nim na łódce. Przywitali się serdecznie.
 — Co słychać, ojcze Janie?
 — Chwalić Boga. Wszystko po staremu. Rodak zapewne po zwierzynę?
 — I to po duży zapas.
 — Czas dobry. Może się udać. Wiem ja o jednem miejscu...
 — Tam, gdziem byt ostatnim razem?
 — Nie, w innej stronie. Zwierz co jakiś czas zmienia drogę. Ma i on swoją rachubę.
 — Miesiąc to już, jakeście mię, ojcze, przewozili. Nie zdarzyło się co tymczasem?
 — Cóż się tu może zdarzyć? Ot, może być: takie zdarzenie, że rodak stanie nad wodą, i nie będzie go miał kto przewieźć. Stary już nie wyjrzy przed próg.
 — Czerstwiście jeszcze, ojcze.
 — Duch spróchniały. Zatem i ciało się rozsypie.
 Byli już na połowie wód. Chata się przybliżała.
 — A któż u was w gościnie?
 — Moskal, posieleniec.
 — Ach ten... Czegoż on?
 — Myśliwskie prawo dla wszystkich. Czas dobry. Przybył zapolować.
 — Ja chyba pójdę sam na zasiadkę...
 — Lepiej razem: wiedzieć, gdzie on... Tunguzi mówią — zniżył głos — że on niby przypadkiem, trafiało się, i myśliwego ustrzelił. Jemu to