Strona:Władysław Orkan - Opowieść o płanetniku.djvu/96

nic. Jak ślinę przełknąć. Na zbrodniarza on patrzy.
 Wkrótce znaleźli się na brzegu.
 Stary z pomocą Wacława wyciągnął łódkę na piasek.
 Podeszli ku chacie, gdzie przed progiem tlił się złożony ogień.
 Brodacz leżał na ziemi koło ognia. Za ich nadejściem podniósł głowę i odmruknął coś na przywitanie.
 — Rozgośćcie się — rzekł Jan — a ja pójdę popatrzyć w saki, czy się co nie złapało. Wędzona rybka na lecie nie ma smaku.
 Wacław wręczył mu przyniesione skromne zapasy herbaty, cukru, soli.
 — Ho! to dziś prawdziwe święto — ucieszył się staruszek i dziękował. Poczem udał się ku wodzie.
 Wacław usiadł przed chatą na kawałku drzewa. Miał przed oczyma wody Leny i przeciwległe zbocza, płatami lasu i trawą pokryte, z rzadkiemi ściosami skał wapiennych.
 Równinę cień począł zasnuwać. Światła na wodzie krwawe przygasały — fale na szerokich grzbietach poczęły przybierać szklące jak smoki połyski przy czarnych zgurbach cielsk.
 Zbocza jeszcze były w promieniach słońca. Trawy i płaty lasu złociły się bogato, a łby wapieni płonęły, jak olbrzymie fioletowe ogniska.
 W reszcie i od stóp zboczów począł cień nieznacznie a szybko iść ku górze — niezadługo czubki jeno paliły się jak włosy płomieni — i te zgasły. Zmierzch począł szybko zapadać.