Strona:Władysław Orkan - Opowieść o płanetniku.djvu/97

 Wacław zbliżył się do ognia.
 — Towarzysz na kaczki? — zagadnął leżącego, nie wiedząc, czemu go towarzyszem nazwał.
 — Co się zdarzy.
 — Pójdziemy razem o świcie.
 — Jak wola pańska — odparł brodacz kładąc nacisk wyraźny na ostatnie słowo.
 Jan wrócił, niosąc na naręczu snopek gałęzi, w ręku pęk związanych ryb.
 Wkrótce ogień buchnął jaśniej podsycony suchemi gałęziami.
 Gospodarz, ustawiwszy nad płomieniem kociołek z wodą, począł na odgarnionych węglach piec z powagą przyniesione ryby.
 — Siga najbardziej lubi ogień — prawił. — Wędzona lub suszona nie różni się od innych. Te nie duże. Czasem trafi się na łokieć i więcej.
 Obracał je umiejętnie, obwąchiwał, czy już mają dość, wreszcie układał je na skrzyżali cienkiej i stawiał przed gośćmi. Sam spożył jedną.
 Poczem herbatę rozlewał. Gościom podawał w szklankach, sam zaś pił w okrągłej chińskiej czarce, która prawie w dłoniach się mieściła.
 — Do szklanki — mówił — nie mogę się przyzwyczaić. Czarka ma tę zaletę, że choć gorący czaj nie parzy. Chińczyki, oni to wiedzą.
 Po skończeniu wieczerzy wycierając szklanki, zwrócił się do siedzących:
 — No, panowie. Myśliwskie prawo. Czas spać. Musicie ruszyć, nim dnieć zacznie, chcąc być na miejscach przed świtem.
 Brodacz odsunął się od ognia i owinąwszy się w szynel, począł wkrótce chrapać.