Strona:Władysław Orkan - Opowieść o płanetniku.djvu/98

 Jan dawał rady Wacławowi:
 — Pójdziecie brzegiem starego koryta, potem przez łąki i mokradła. Tak rozumem kierujcie, coby na groble natrafić. Przechodziliście tamtędy. Jak staniecie pod lasem, wtedy Moskala na prawo, a sami przejdźcie przez wzniesienie na kraj doliny, nad jezioro. Tam raj na ptactwo. Tajga też zaraz na lewo. Jeleń o świcie rad zlatuje ku wodzie... A teraz niech się rodak prześpi.
 — Coś chciałem się was, ojcze, spytać... Czemu do kraju nie wracacie?
 Stary cisnął ku niemu spojrzenie trwożliwe, przygarbił się i milczał. Dłoń mu tylko poczęła się trząść, w której trzymał wytartą szklankę.
 — Przecie was tu nic nie więzi. Wolny przed wami szlak...
 — Dużo rozpowiadać...
 — Długoż wy tu już, ojcze?
 — Czterdzieści lat.
 — Kęs czasu...
 Stary, pomilczawszy chwilę, począł:
 — Do kraju, powiadacie... Czekał ja tej chwili, jak zbawienia. Tą jedną myślą żył. Lata mijały. Różnie było. Aż przychodzi wieść: amnestja. Jaki taki zbiera uciułany grosz, pakuje się i wraca. Wielu jednak tu się już zagospodarzyło, rodziny pozakładało, ba, profesie haniebne, ot, ludziska. Tęskni, tęskni, powiada — a potem wychodzi świnia. Jak na ten przykład ten... znacie — kabak założył, szynkuje, wódką rozpaja ludzi, lichwiarzem się stał na okolice. Mówię o tem ze smutkiem, bo i ja sam...