Strona:Władysław Orkan - Wskazania.djvu/51

legjonach, przy nasych. Iciez do domu, nie stójcie. Przydę jesce, bo nam obiecali urlop, to wam pomogę zebrać z pola.
 Ucichła, przygarbiła się, naciągła chustę na głowę i posłusznie odeszła.
 Parę niewiast młodych otacza rosłego chłopaka, który płacze.
 — Coz jemu? — pyta ktoś. — Cy go odebrali?
 — Haj!... temu krzycy, jeze go nie wzieni.
 — Widzieliście wy?
 Przechodzi wójt z tejże wsi.
 — Mój wójcie — zwraca się doń ów chłopak pytam was pieknie, wstawcie się za mną...
 — Ja już gadał konwisyji — rzecze wójt — jeze mas strasną chęć, chłopce, ale coz... skrony tych palców ni mogą cie wziąć. Taki przepis.
 Chłopak podniósł dłoń prawą. Czterech palców brak. W jakieś bitce ucięte lub też z urodzenia...
 — Ja tą ręką lepiej trafię, niźli poniektóry zdrową. Hań wiedzą wójt: przecie ja od pięciu lat raubszycuję, a nie zdarzyło mi się chybić.
 Wójt przyświadczył z uznaniem:
 — Prawda. Ale coz poradzis, kie taki przepis.
 Przeszli przez surową „miarę” chłopcy: z Witowa, Chochołowa, Dzianisza, Cichego, z Czarnego Dunajca, Wróblówki i t. d.
 Półtora kompanji „odebranych“ ustawiło się na rynku.