Strona:Władysław St. Reymont - Pisma IX - Nowele.djvu/104

— 100 —

wchodzącego odwracał się z przestrachem, jakby inspektora przeczuł.
 — Franek! — wołała niezdecydowanego wzrostu, wieku, płci i piękności aktorka o nieustalonym repertuarze. — Franek! idź, przeprowadzaj się prędzej, bo pani dyrektorowa czeka, żebyś próchno wymiótł z mieszkania, nim goście nadejdą.
 — No, a tymczasem możesz to tutaj zrobić! — zawołał któryś, śmiejąc się. — Aktorka spłonęła z gniewu i przyciszonym od złości głosem syknęła:
 — Rodin!
 — Generilla!
 Tyranizowała matkę w najpodlejszy sposób.
 — Ależ, na Boga! kiedyż się próba zacznie?
 Franek wysunął się z teatru.
 — Jeszcze niema wszystkich.
 — Trzeba posłać, niech przychodzą. Mój Zmarźlaczku, idźno po te krowienty, bo jak pragnę dobrego udziału, oddam rolę i róbcie sobie, co chcecie.
 — Powinieneś to dawno zrobić, publiczność umiałaby to ocenić.
 — Och! publiczność i tak jest wdzięczna dyrektorowi, że menażerji nie puszcza na scenę.
 — Tak, całej nie — tylko niektóre okazy...
 — Panie!...
 — Cicho, osty! Kalacie karczemną zwadą święty przybytek sztuki. Kłócicie się, jak szewcy.
 — Nie — ale jak tenorzy.
 — Albo jak aktorki...