Strona:Władysław St. Reymont - Pisma IX - Nowele.djvu/105

— 101 —

 — Panowie! proszę sobie artystkami nie wycierać zębów.
 — Tylko?
 — Kanciarz!
 Całe towarzystwo zgodnie wybuchnęło śmiechem...
 — Więc pani w ten sposób rozumiesz? Tak myślisz?...
 — Stój, Garricku! Pani! ten młodzieniec znieważa cię. Posądza bowiem, że rozumiesz i że myślisz. O niegodziwiec! o łotr!...
 Powiedział to komik, Wstawką nazywany, przysadzisty, o rozlanej twarzy i brzuchu, a zalanym talencie jegomość, i oddalił się śpiesznie, rzucając złośliwo-triumfujące spojrzenie wokoło.
 Nazwany Garrickiem, młody aspirant do artystycznej nędzy, jeszcze niezbyt otrzaskany z postępowaniem współkolegów, a przeto pełen jeszcze młodzieńczego ognia, porwał się oburzony.
 — Siedź pan, nie zważaj na mowy podobnych klownów. Trzeba czasem i zniewagę złożyć na ołtarzu sztuki — szeptała skonfundowana, ściskając rękę swego rycerza.
 — Dobrze, pani, usłucham twego głosu — jest mi on rozkazem.
 Podziękowała mu powłóczystem a głębokiem spojrzeniem podmalowanych oczu.
 — ...ale nie rozumiem — mówił dalej — nie mogę pojąć, jak podobni w życiu ludzie mogą być przedstawicielami sztuki, apostołami piękna i szla-