Strona:Władysław St. Reymont - Pisma IX - Nowele.djvu/118

— 114 —

Wywdzięczał się usłużnością. Była to natura, odpłacająca każde doznane dobrodziejstwo w czwórnasób. Był ciągle na jej usługach. Chodził z listami, robił sprawunki, ubierał ją, zastępował służącą z zupełnem zadowoleniem obsługiwanej. Za to wszystko miał kąt swobodny, gdzie też i przepędzał wszystek czas wolny. Co robił wtedy? Nikt nie wiedział. Coprawda, nikt nie był ciekaw się pytać.
 Ile razy kto wszedł, wyłaził od siebie poruszony jakiś, z ogniem w oczach, z twarzą dziwnie wypiękniałą i z rękoma powalanemi atramentem.
 — Coś ty buty czyścił? — zapytał go raz dyrektor, ujrzawszy jego ręce, zdejmujące mu palto.
 — E — nie — proszę pana dyrektora.
 — A łapy masz powalane szuwaksem.
 — To, to... atrament.
 — Pisałeś co?
 — List — szepnął nieśmiało. Kłamstwo przychodziło mu z trudnością.
 — Do kogo?
 Nie odpowiedział.
 — Do domu?
 Milczenie.
 — No mówże! Nic nie wiem, masz gdzie rodzinę, czy nie?
 — Wacek! chodźże, nie marudź! — ozwał się głos z drugiego pokoju.
 Franek otworzył drzwi śpiesznie, uradowany, że mu się udało uniknąć wyjawienia prawdy. I starannie wymył ręce. Ukrywał się bowiem z tem,