Strona:Władysław St. Reymont - Pisma IX - Nowele.djvu/13

— 9 —

 — Zupełnie. Przez omyłkę wypiła kwasu saletrzanego, zamiast lekarstwa od kaszlu.
 — Zażyła lekarstwa od życia — szepnął na uboczu stojący, wysoki, blady brunet.
 — Czekamy także na pana Antoniego. Pan Kuroński co chwila się spodziewa jego przyjazdu. Dwa razy telegrafował — ciągnął dalej ksiądz dobrodusznie.
 — I ten będzie? ależ to skandaliczne! Przecież cały świat wie...
 Dziekan spojrzał na mówiącego karcąco, zżymnął ramionami i odszedł.
 — Słyszeliście! ten mąż ciemięga zaprasza kochanka...
 — Mów ciszej, baby usłyszą i plotka gotowa — szepnął zimno brunet.
 — Przedewszystkiem nie żadna plotka. Wszyscy wiedzą przecież, że był kochankiem nieboszczki.
 — Sam ten wypadek jest mi coś nienaturalnym, wygląda na coś ukartowanego.
 — Co do tego, to już nie uwierzę.
 — Wszyscy przynajmniej tak komentują.
 — A ty, jak baran, potrzebujesz za wszystkimi powtarzać głupi wymysł!
 — Mniejsza o to, ale Antek nie powinien przyjeżdżać.
 — Dlaczego? Jeżeli ją kochał naprawdę, to powinien tu być.
 — Ale to będzie niegodziwością, jeśli się zjawić tutaj zechce...