Strona:Władysław St. Reymont - Pisma IX - Nowele.djvu/130

— 126 —

 — Wynoś się z tem! — zawołał jeden, a widząc, że Franek stoi, nie wiedząc, co robić, pochwycił szklankę i rzucił ją w okno. Wyleciała razem z szybą.
 — Franek, pić! — wołała żałośnie.
 Czuła się coraz więcej pijaną. Duszne, przepełnione wyziewami kwiatów, powietrze mieszkania przytłaczało.
 — Królowo! zachwycająca Azo! będziemy pić w tej chwili, wypijemy bruderschaft i wyniesiemy się.
 — Franek, pić!
 — Słuchaj, Bronek, skoczno do kupca, jeszcze chyba nie zdążył zamknąć, przynieś porcję.
 — Pić! dobranoc, panowie, idę spać!
 — Wielbiciel twój, pani, pomoże ci się rozebrać.
 — Obejdzie się!
 — Zdejmę z prawdziwem namaszczeniem suknię.
 — Zaraz! uhum!
 — Spódniczkę z zachwytem.
 — No?
 — Pończoszki z błogością, ot! te, — i nachylił się, ujmując w dłoń stopę.
 — Świnia, precz! — szarpnęła nogą, że mu tylko pantofelek został w ręku.
 — Panowie, uwaga! Jest picie. O!
 I posłany wyładowywał z kieszeni kilka butelek.