Strona:Władysław St. Reymont - Pisma IX - Nowele.djvu/132

— 128 —

 — Panowie, program!...
 — Wiwat! — ryczano już.
 — Jesteś pani zachwycająca.
 — Jak ta butelka!
 — Piękna...
 — Jak piękno!
 — Masz oczy, jak...
 — Karbutikuły — te! chciałem powiedzieć: lazury!
 — Płeć z alabastru.
 — Jak pianka szampitra!
 — Panowie, proogram!...
 — Idź do djabła z programem.
 — Ależ panowie, umówiliśmy się, że program...
 — Jeszcze jeden konjak — wiwat!
 — Usteczka masz pani, jak... moje... — i chwycił ją wpół, — posadził na kolanach i całował.
 — Władek, nie chcę, nie potrzebuję — kaprysiła. — Panowie, tańczmy!
 — Brawo! kolosalnie!
 — Polkę?
 — Walca?
 — Kankana sobie utniemy.
 — Piramidalna heca. Siódma!
 — Panowie, program.
 — Zostaw programy przyszłości i nie zawracaj.
 — Ależ...
 — Ja zacznę śpiewać. Tylko tańczyć przyzwoicie.
 — Dobrze, dobrze! jak cherubini.