Strona:Władysław St. Reymont - Pisma IX - Nowele.djvu/135

— 131 —

wywiązywały się same jakoś. Zaledwie zdążył pisać, taki natłok myśli, wrażeń, uczuć miał w sobie.
 Wypuszczając odchodzących, nie widział i nie słyszał, że zwykły napiwek jego z brzękiem upadł na ziemię. Nie wyciągał ręki po niego. Miał przed oczyma ostatnią scenę Ulany. Słysząc wołanie, mruknął niechętnie:
 — Cholera, mogłaby już spać! — i poszedł.
 — Franek, rozbierz mnie!
 Robił to zwykle, gdy była pijana; ściągał buciki, pończochy, suknie, rozpinał gorset, kładł na stoliku przy łóżku papierosy, zapałki i odchodził; tak samo zaczynał teraz.
 — Rozbieraj, rozbieraj!
 Ściągnął pończochy. Nogi o skórze różowej, gładkie były, jak marmur, i rozpalone.
 — Suknię — ciśnie, och! niedobrze mi, e! e!
 Czkawka wstrząsała nią.
 Usiadł obok niej, żeby rozpiąć suknię.
 — Jutro „Chata“, gram Azę. Dlaczego Dżalma nie przyszedł? ma klucz przecież, Jaga się wścieka, odebrałam go jej, głupi myśli, że... A! a! — ziewała. — Jaki to osioł z tego Władka, przywiezie nową suknię z Warszawy, ha! ha! A Kubuś, ha! ha! jacy oni głupi.
 — No, zdejmuj! Głupi, o głupi Tumry, nie chce Azy rozebrać, nie chce. Toś ty bukiet przyniósł?
 — Tak.