Strona:Władysław St. Reymont - Pisma IX - Nowele.djvu/140

— 136 —

 Pili, chciała go zapytać, a nie śmiała otwarcie.
 — Kto tu był wczoraj — to jest dzisiaj?
 Wymienił nazwiska.
 — Długo byli?
 — Przed piątą poszli.
 — Wszyscy?...
 — Tak, wszyscy.
 — A później co?...
 — Rozebrałem panią.
 — I?...
 — Zaniosłem do łóżka, tak pani kazała...
 Ciemny rumieniec powlókł mu twarz, przypomniał sobie doskonale wszystko. Spuścił oczy, nie śmiał spojrzeć na nią, jakby się czuł winnym.
 — Uniosłeś mnie? — pytała, widząc jego pomieszanie i sama zmieszana, z obawą czekała dalszych wyznań.
 — Uniosłem nawet łatwo, położyłem panią na łóżku, pookrywałem i odszedłem.
 — I nic więcej?... nic?... — pytała natarczywie, z hałasem mieszając łyżeczką herbatę. Pamiętała słabo, że całowała kogoś.
 — Nic, proszę pani, a cóżby miało być więcej?
 — Głupi! o głupi! — wołała, zanosząc się od śmiechu.
 Poważniejsze usposobienie uleciało razem z jego oświadczeniem, że „nic“.
 — Dlaczego, proszę pani? — zapytał.
 Pierwszy raz może w swojem życiu uczuł się dotkniętym.