Strona:Władysław St. Reymont - Pisma IX - Nowele.djvu/154

— 150 —

 Rzeka toczyła się z szumem, pokryta żółtawą pianą, i występowała z brzegów.
 — A gdzie Finka? — spytała.
 — Bo jo wiem? Gdziesik pociekła, bo już i wczoraj nie była ze mną.
 — Ma już małe pieski?
 — Jesce nie.
 — Jednego mi dasz — co? Ja tak lubię pieski! Będzie z lalką sypiał.
 — Bedzie ta sipiał! Jaśnie ociec paninki kazą go utopić w chrapie. Tak, paninko, trza prędzy — dodał, przypomniawszy sobie panią.
 — Jeszcze trochę pojedziemy tak wolno. O, patrz, jak tu ładnie!
 — Zruboki ostawiłem na drodze... Jak nie posły w ogrodzenie, ino w zyto, to dopiro bedzie piekło — i uderzył nogą źrebca, nagląc do pośpiechu.
 — O, jak tu ładnie. Patrz, Witek — i wskazała ręką zachodzące słońce.
 — Prowda — cerwuno.
 Dziewczyna wpatrzyła się w przestrzeń, a Witek raz po raz znaglał bieg konia i ze strachem myślał o źrebakach.
 Cały zachód pokrył się jakby łuską z purpury, przesiąkłej złotem na tle szaro-błękitnej głębi; niżej, tuż nad słońcem rozciągał się płat nieba wielki, długi, porwany w kawały, koloru miedzi, powleczonej czerwonawemi odblaskami słońca, którego kula tuż nad ziemią, niby bezrzęsne oko, świeciła jaskrawo. W ogniach zachodu wąsate kłosy