Strona:Władysław St. Reymont - Pisma IX - Nowele.djvu/158

— 154 —

 — Tosiu! Tosiu!
 Drgnęła, zaczęła odmieniać jeszcze prędzej i biegła do domu. Strach ją ogarniał. Dojrzała pomimo pośpiechu nauczycielkę, stojącą na ganku od ogrodu, więc jeszcze spieszniej obiegła dwór i wpadła na podwórze, zdążając do frontowego wejścia i powtarzając sobie bezustannie.
 „J’aime, il aime. Tu aimes, vous aimez. Nous aimons“ i t. d. Nie mogła spamiętać i zamilkła, bo zobaczyła matkę, stojącą na ganku i przypatrującą się jej uważnie.
 Odrazu poznała, że jeździła, bo Tosia miała włosy potargane, sukienkę zmiętą, podartą — żółte pantofelki zawalane torfiastym gruntem rowu, więc tylko krótko spytała:
 — Gdzie Madam?
 — Nie wiem, mamusiu. Ja... byłam w parku... uczyłam się lekcji... nie widziałam... — tłumaczyła się, drżąc ze strachu i niespokojne, bojaźliwe, a pełne prośby o przebaczenie oczy zwracała na matkę.
 — Pokaż książkę.
 Dziewczyna zbladła i zaczęła odruchowo znowu odmieniać przypadki.
 — Co miałaś zadane?
 Tosia wskazała.
 — Mów. Tylko pamiętaj!...
 Wystraszona surowością głosu matki, zaczęła coś bełkotać.