Strona:Władysław St. Reymont - Pisma IX - Nowele.djvu/163

— 159 —

 Jasna pani miała już dosyć na uspokojenie swoich nerwów, a Witek też ledwie charczał od krzyku. Pchnęła go z ganku i poszła.
 Chłopak w koziołkach zleciał po schodach i utknął twarzą w wyżwirowanem podjeździe.
 — Zabiła me, matulu, zabiła! — ryczał, ale prędko powstał i chwytając się twarzy, pleców, głowy, powlókł się ku kuchni dworskiej, okropnie krzycząc:
 — Zabili me, matulu, zabili!
 — Witek, chodź ino, chodź!
 Chłopak przypadł do matki, tłukącej przed kuchnią dworską kartofle.
 — Matulu, loboga, boli me.
 Przestała tłuc, odgarnęła mu włosy, fartuchem obtarła twarz, posinioną w długie pręgi.
 — O piekielnica! Ażebyś skapiała, jak tyn pies. Tak dziecioka sponiwierać. Ażeby cię marności ścisnęły, ty psio piastunko!
 Poszła do kuchni i wyniosła stamtąd kawałek chleba i maślanki w półkwartku.
 — Zidz se ano, nie płac. Nie bój się. Pan Bóg nie tkliwy, ale sprawiedliwy. Żeby cie zło godzina nie minyła... Nie buc!
 Chłopak się uspokajał, gryzł chleb, popijał maślanką i od czasu do czasu obcierał rękawem łzy, cisnące się do oczu. Matka stała nad nim, pieszczotliwie gładziła go po głowie, a gdy zjadł, rzekła: