Strona:Władysław St. Reymont - Pisma IX - Nowele.djvu/174

— 170 —

 — Marcysiu! to zrób mi herbaty — odezwał się po długiem milczeniu i spojrzał na nią.
 Dziewczyna spuściła oczy i zakrzątnęła się żywo koło samowaru.
 — Ojciec jest?
 — Nima. Tatulo pojechali do miasta kupić coś niecoś na świnta.
 — To dzisiaj wigilja? — zapytał znowu.
 — Juścić ze wilija. Pon jadą dzisia do swoich?
 — Jadę, muszę się nawet śpieszyć.
 Podniósł się i zaczął chodzić po izbie.
 — Mam urlop, pojadę — myślał, zataczając koła po glinianej podłodze. — Pojadę... święta... pojadę... — i stanął nagle na środku izby. — Aha, do Józka pojadę, przecież mnie prosił! — odpowiedział sobie i zabrał się do picia herbaty.
 Pił śpiesznie, prawie gorączkowo się ubierał i co chwila spoglądał na zegarek. Wyszedł przed dom, ogarnął wzrokiem niebo i ziemię i zawrócił na drugą stronę chałupy, do swoich gospodarzy, u których mieszkał i stołował się nawet.
 — Zostańcie z Bogiem, Wawrzonowa! — powiedział, wyciągając rękę.
 — Niech pon jadą z Bogiem! — odpowiedziała stara kobieta i, obtarłszy fartuchem rękę, ścisnęła nieśmiało jego dłoń.
 — No, bądź zdrowa, Marcysiu!
 Dziewczyna pokraśniała i chciała go na pożegnanie pocałować w rękę, ale on szybko schował ją poza siebie.