Strona:Władysław St. Reymont - Pisma IX - Nowele.djvu/29

— 25 —

 — Boli, jak każde rozgryzanie serca, ale to przejdzie zupełnie.
 — Jest jeszcze coś, co więcej boli. Cobyś zrobił przyjacielowi, okradającemu cię z najdroższej rzeczy? — zapytał nagle Antoni, przystając i topiąc w jego oczach swoje zielonkowate źrenice.
 — Nic nie mam droższego nad ziemię.
 — Są rzeczy, których się nie odzyskuje nigdy.
 — Szczęście, wiem.
 — A których zabranie drugim jest zbrodnią nie mniejszą.
 — Najczęściej szaleństwem, za które srogo się pokutuje później samemu.
 — Wiem o tem.
 — A byłeś w mocy tego nie zrobić?
 — Nie walczyłem z sobą, bo zresztą nie chciałem; znalazłem szczęście i zabrałem; nie obchodziło mnie wtedy, że kogoś i siebie przez to unieszczęśliwię; sądziłem zresztą, że mam prawo do niego.
 — I byłeś zupełnie szczęśliwy?
 — Byłem.
 — Więc ci powinno starczyć na życie całe wspomnień o tem szczęściu.
 — Wystarczy, ale i zgryzot starczy na wieczność.
 — Zgryzoty! skądże?
 Na to nie odpowiedział, a potem mówił:
 — Więc nie można być szczęśliwym osobiście, żeby jednocześnie nie unieszczęśliwiać drugich?