Strona:Władysław St. Reymont - Pisma IX - Nowele.djvu/42

— 38 —

 — Lala!
 Nie wiedział, co się z nim działo. Całował te rączki z uniesieniem, stracił przytomność ze szczęścia. Dziecko zaczęło trzeć piąstkami oczy i znowu piszczeć. Wyjął je ostrożnie z łóżka, owinął kołderką i posadził.
 — Lala, bawić Zosię! lala! — szczebiotała — ciągnąc go za wąsy.
 — Powiedz: tata! tata! — prosił, żebrząc tkliwie.
 Ale dziecko kręciło główką.
 — Lala nie tata!
 On ją wciąż całował i prosił:
 — Powiedz: tata! tata! Lala jest tata! — i obsypywał gradem najsłodszych nazwisk.
 Miał niebo w duszy, był jak pijany szczęściem i tak pochłonięty dzieckiem, że nie słyszał, iż wkrótce za nim, snadź przebudzony płaczem i szeptem, Kuroński wszedł, aby zobaczyć, co się dzieje.
 Uśmiechnął się, ujrzawszy obraz, ale nagle coś go tknęło.
 — Powiedz: tata! tata! — szeptał Antoni.
 Kuroński stanął przy drzwiach i patrzał... Jakieś nagłe, jak piorun olśniewające podejrzenie rozbłysło mu w mózgu i ciężkiemi włóknami zazdrości skupiało się coraz bardziej. Tysiące szczegółów, zatartych dawno w pamięci, nigdy nawet nie postrzeżonych świadomie, a tylko wchłoniętych bezwiednie, tysiące drobnych pyłków: tam uśmiech czyjś, tu słowo, tu spojrzenie, to znowu coś, z czego nie zdawał sobie sprawy, z taką szaloną szybkością