Strona:Władysław St. Reymont - Pisma IX - Nowele.djvu/55

— 51 —

 — Czemu tak patrzy? Mnie boli to spojrzenie! — spytała i niespokojnie odwróciła się. Człowieka nie było już widać.
 — Czemu on tak dziwnie patrzył? — zapytała raz jeszcze.
 — Nie wiem — odparł z oczyma utkwionemi tam, skąd przed mgnieniem patrzały tamte źrenice.
 — Może on widział jak całowałeś mnie... może on wie, że... mąż...
 — Że i teraz cię pocałuję — i nachylił się, całując ją w uszko. Odsunęła się trochę.
 — Że mąż... że my nie mamy prawa... może nas ostrzega...
 — Bodaj przepadł! Ello, nie mówmy już o tem.
 I poszli, przystając przy klombach nad basenami, lecz tylko poto, aby przycisnąć się ramionami, spojrzeć sobie w oczy i iść dalej; ale pomimo tego czuli, że w tę ciszę wewnętrzną wsączyło się jakieś wrzenie, że na zwierciadła ich spokoju kładzie się jakiś cień, że majaczy w nich ten dziwnie przejmujący wzrok starca. Byli szczęśliwi, uśmiechnięci, zajęci sobą, i nieświadomi jeszcze własnego, wewnętrznego stanu.
 — Szczęśliwyś?
 — Daj usta, a powiem ci o tem. — Ogarnął ją ramieniem, i całował.
 — Mów mi tak zawsze, ukochany.
 — Do tchu ostatniego.
 — Boże! — szepnęła z trwogą. — Patrz! tam idzie...