Strona:Władysław St. Reymont - Pisma IX - Nowele.djvu/56

— 52 —

 — Kto?
 — Ten człowiek — raczej cień człowieka — patrz tutaj!
 Obejrzeli się z tłumioną w sobie obawą, spodziewając się ujrzeć ten profil surowy. Nie, nie było nikogo. Młody klon trzepotał listkami i żóraw z powagą kroczył przez trawniki.
 — Śmieszny ptak — zawołała.
 — Bardzo śmieszny.
 — Co ty myślisz o mnie? — zapytała niespodziewanie — i chmura niepokoju przysłoniła jej twarz, delikatnie rzeźbioną.
 — Nic nad to, że cię kocham, że jesteś mi źródłem, skąd piję życie i szczęście.
 — A jak przestaniesz?...
 — Nigdy!
 — Tracę przytomność, nie wiem, co się dzieje ze mną, jakiś ból obawy przed czemś nieświadomem mnie ściska. Nie powinnam była tu przyjść.
 — Ello! czy to nie ludzkie prawo być szczęśliwymi, kochać?
 — A jeżeli nie wolno tak być szczęśliwymi? — mówiła, odruchowo przepatrując pomiędzy drzewami.
 — Ello moja, czy nigdy nie pozbędziesz się tego mieszczańskiego podziału na: wolno lub nie wolno? Jak to mnie boli, że ciebie straszą te spróchniałe formy. — Ale poco my o tem mówimy? Mówmy o czem innem!
 — Kocham cię!