Strona:Władysław St. Reymont - Pisma IX - Nowele.djvu/82

— 78 —

kawał swoim najserdeczniejszym i pozbawię ich widowiska, nie dam im żeru.
 To dziecinne zadowolenie wywlokło mu uśmiech na usta.
 Szybko się rozpatrzył w rozkładach pociągów i już miał wyjść, gdy go doszedł z dalszych pokojów głos:
 — Jerzy!
 Drgnął i wstrzymał się, nie wiedząc narazie, co począć, ale zawrócił i z kapeluszem w ręku wszedł do słabo rozświetlonego pokoju matki.
 — Dawnoś wrócił? siądź przy mnie.
 Jeszcze nie odpowiedział, gdy matka znów pytała:
 — Mizernie wyglądasz, pobladłeś, możeś słaby?
 Usiadł przy łóżku na niskim foteliku.
 — Nie, mamo, to tylko światło zielone rzuca taki refleks przykry.
 — To zdejm abażur.
 Podniósł się, ale natychmiast opadł z jakimś posępnym grymasem.
 — Razi mnie, tak lepiej — i ukrył część twarzy w cieniu kotary.
 — Byłeś u Toli wieczorem?
 — Byłem.
 — To dobra, złota dziewczyna i kocha cię ogromnie.
 — Mówiła mi o tem — rzekł cicho i z trwogą patrzał w twarz matki.