Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/108

 — Największa kobieta, jaką ród ludzki wydał, pierwsza święta naszego kościoła, a pan ją sądzi niby jakąś uliczną szarlatankę — jęknął.
 — Bardzo przepraszam. Takie wrażenie wyniosłem z opowiadania o niej.
 — Ręczę, że wielbiłby pan ją, jak i my wszyscy. Przyjechała parę dni temu do Londynu. Jutro przyjdzie do loży wraz z pułkownikiem Olcottem. Chętnie pana wprowadzę, seans będzie nadzwyczajny, mają być aporty od samego Dalaj Lamy z Tybetu... ona jest największem medjum na świecie!
 — Dziękuję, jestem już syty cudów.
 — Boże, co za bluźnierstwo.
 — Tak, bo cóż że ujrzę cud, kiedy nie wiem? Cóż mi cud tłumaczy?
 — Tak, pan bardzo nie wie, bardzo. Przepraszam, pomińmy tę kwestję. Muszę iść, ale może pan zechce powiedzieć Joemu, że Ona pragnie go ujrzeć jak najprędzej.
 — Nie wiedziałem, że znają się osobiście.
 — O, dawny kult Joe’go, jeszcze z Bengalu — szepnął mr. Smith, powlókł lubieżnemi oczami po Antinousie i wyszedł.
 Zenon zaś pobiegł śpiesznie na drugie piętro do mieszkania Joe’go, wielce zaniepokojony o niego słowami mr. Smitha; ale długo się dobijał, nim wkońcu otworzył mu drzwi wysoki, cynamonowy Malajczyk, piękny, jak Antinous, z włosami po kobiecemu zaplecionemi w warkocze i upiętemi na