Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/122

 — Należy pani do Armji Zbawienia?
 — Jestem z kościoła „Pogromców Grzechu”.
 — Z kościoła, chcącego zwyciężać zło sentencjami!... — ironja zadźwięczała mu w głosie.
 — Jeśli one nie nakarmią duszy, i chleb podany stanie się im kamieniem.
 — A któż je wybawi z nędzy?...
 — My, panie, nasz kościół, niszczący zło, aż do dna, i walczący dobrem... Oto szczegóły i wykazy naszej działalności. — Podała mu wąską broszurkę.
 — Nie obawia się pani obelg, ni niebezpieczeństwa?
 — A ze mną jest Pan!...
 — Być może, ale jest pani tak młoda, piękna i bezbronna — szepnął mimowoli.
 Zmierzyła go posępnie czarnemi, ogromnemi oczyma.
 — „Piękność twoja to pozór, którym szatan przywodzi cię do grzechu, to maska, kryjąca cuchnącego trupa, więc ją znienawidź i daj w pogardę samemu sobie”.
 Powiedziała fanatycznie i odeszła.
 Wzruszył ramionami i, nie wahając się już, wszedł do pierwszego z brzega szynku.
 Przed bufetem, okutym błyszczącą miedzią, stały dwie dziewczyny, wystrojone jaskrawo; nie zwracając uwagi na ich zaczepne słowa, poszedł na wielką, niską salę, poprzegradzaną niskiemi przepierzeniami, że tworzyła szereg lóż odosobnionych,