Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/125

kiedy zawstydzonym, pokornym głosem, mieszając bezwiednie słowa angielskie z polskiemi, o przykrym akcencie żargonowym.
 Obie były jeszcze dość młode i przystojne, ale tak wymalowane, wyróżowane, obwieszone fałszywemi kosztownościami, zautomatyzowane w bezczelnych ruchach i pozach, zmartwiałe w rysach, że sprawiały wrażenie figur woskowych jakiegoś podwórzowego panopticum, wyszarzanych poniewierką i śmiertelnie znużonych pod maską bielidła, bo w oczach podczernionych i wyzywających taił się wyraz wiecznego lęku i długich lat głodu i hańby. Zrzuciły okrywki, prezentując z pewną bezwiedną dumą swoje śmieszne stroje, pełne świecideł; jedna z nich, wyższa, była dość głęboko dekoltowana.
 Drgnął naraz, dojrzawszy na jej plecach czerwoną pręgę, jakby od bata.
 — Skąd jesteście? — zapytał, przypatrując się nieznacznie.
 — My obie z Kutna, może Mr. zna?
 — Znam, znam! — odpowiadał, myśląc o tej dziwnej prędze.
 — Pan zna Kutno? Rózia! Mr. zna nasze miasto! — wykrzyknęła zdumiona.
 — Cicho, Salcia, bo może Mr. jest sam dziedzic? — uspokajała ją przezornie.
 — Mr. jest sam dziedzic? Prawda?
 Skinął potakująco, nie rozumiejąc pytania, nie mogąc oderwać oczów od tej czerwonej pręgi, prze-