Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/13

pokoju otwarły się narozcież, struga światła runęła słupem na podłogę i w progu ukazała się wysoka, jasna postać...
 Porwali się z miejsc, ale nim ktokolwiek zdołał krzyknąć, postać owa poruszyła się i szła wolno świetlistym pasem; szła sztywno i ciężko z wyciągniętemi rękami, przystając co mgnienie i kołysząc się całą postacią...
 Drzwi się zamknęły bez szmeru, i noc znowu ogarnęła wszystko.
 — Kto jesteś? — zatrzepotało zdławione pytanie.
 — Daisy... — wionął szept zgoła niematerjalny.
 — Długo będziesz z nami?
 — Nie... nie...
 — Gdzie twoje ciało?
 — Tam... w pokoju... śpię... wołałeś... przyszłam... Guru...
 Szept się plątał i tak ścichł, że tylko bezdźwięczne, porwane drgania szemrały w ciemnościach...
 Mr. Joe nacisnął guzik, i elektryczne światło zalało pokój.
 — Daisy! — krzyknął jakiś człowiek, rzucając się ku niej, ale stanął naraz, jak gromem rażony, bo zwróciła ślepą twarz ku niemu, usiłując coś mówić, poruszając wargami...
 — Nie, nie Daisy... ta sama i obca, inna zarazem...