Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/139

 Patrzyła mu prosto w oczy cichem i prawie tkliwem spojrzeniem, wyjrzała nawet za nim z cab’a, że przejął go dreszcz radosnego wzruszenia, i długo, długo patrzał za nią.
 I natychmiast pojechał do domu, przynaglając woźnicę do pośpiechu.
 Odźwierny powitał go radośnie i, oddając całą pakę gazet i listów, opowiadał dyskretnie, że jakieś dwie panie dowiadywały się o niego już dwa razy dzisiaj; po pewnych szczegółach domyślił się, że to musiała być Betsy, z którąś z ciotek. Sprawiło mu to odkrycie niewymowną przykrość.
 — Cóżeście paniom powiedzieli?
 — Przecież... Mr. Joe u siebie? — zakończył śpiesznie.
 — Przyszedł niedawno na górę.
 Pobiegł do mieszkania, pozapalał światła i stanął zdumiony przed zwierciadłem, prawie przerażony własnym widokiem, był bowiem brudny, zarosły, obszarpany i tak ubrany, jakby sypiał w parkach, lub pod mostami.
 — Gdzież ja się tak urządziłem?
 A gdy się po przebraniu zabrał do czytania listów, pierwszą rzeczą, którą spostrzegł, był ten papier z tajemniczym nakazem; przypomniał go sobie natychmiast, nic już nie wiedząc, jak bardzo był mu posłuszny.
 — Muszę się dowiedzieć, kto to napisał — pomyślał, chowając go do kieszeni.