Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/141

 — Co się z tobą działo? — pytał Joe, siadając obok.
 Nim odpowiedział, podał mu depeszę Betsy.
 — Pojadę tam zaraz po obiedzie... niepotrzebnie się niepokoi. Pojedziesz ze mną?
 — Nie wiem... cóżto za świta przy Mahatmie?
 — Profesorowie z Eton i różni uczeni — szepnął, wskazując nieznacznie kilku starych panów, siedzących dokoła Guru, przy końcu stołu.
 — Odbędzie się prawdziwie platońska biesiada! — dodał z naciskiem.
 — Tak, oślica Balaama przemówi mową wyroczną — rzucił ironicznie.
 — Nie odpowiedziałeś mi na pierwsze pytanie?
 — Ale i ciebie nawzajem nie pytam o nic... o nic...
 Rozdrażniał go ten wytężony wzrok pantery, że nie mógł się powstrzymać od złośliwości.
 — Pytaj, nie ukrywam przed tobą — powiedział łagodnie, zdziwiony jego tonem opryskliwym.
 — Czy i miss Daisy była z wami?
 — Gdzie? nic nie rozumiem, powiedz otwarcie...
 — No, wtedy, na tej krwawej ceremonji biczowania... nie zaprzeczysz przecież... nie powiesz także, iż zapomniałem — szeptał twardo, ale dojrzawszy w jego oczach, szeroko rozwartych, najszczersze i głębokie zdumienie, przerwał:
 — Że mówisz rzeczy zgoła niewiadome mi, na to daję ci słowo honoru.