Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/15

nym ruchem, w głąb sąsiedniego pokoju, jasno oświetlonego...
 Nikt się przez ten czas nie poruszył, nie westchnął głośniej, nie zadrgnął; wszystkie oczy szły za nią.
 Mr. Joe wziął ją za rękę i podprowadził do wielkiej sofy, ustawionej na środku pokoju; upadła na nią bezwładnie.
 — Możesz mówić? — pytał, pochylając się nad nią.
 — Mogę...
 — Czy jesteś sama Daisy?...
 — Nie pytaj...
 — Czy nikt z nas nie przeszkadza?
 — Nie... nie... cóż może przeszkodzić woli „A“ — mówiła.
 Głos miała nie swój, zupełnie obcy, a chwilami jakby płynący z fonografu, trupi jakiś; wydobywał się martwym szmerem wprost z gardła, bo nie poruszała ustami, ni żadnym muskułem twarzy.
 — Więc wszystkim wolno pozostać w pokoju? — pytał znowu Mr. Joe.
 Nie odpowiedziała, tylko poruszyła się niecierpliwie, podnosząc ciężkie powieki, że wywrócone oczy błysnęły białkami, jakiś uśmiech przewiał po bladej jak kreda twarzy, wyciągnęła rękę w próżnię, jakby witając kogoś niewidzialnego i zaczęła coś półgłosem szeptać.