Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/179

 — Śniło mi się, że Daisy rzuciła na mnie pękiem kwiatów, śniło mi się przed chwilą, że, przebudziwszy się, myślałem, iż to sen te kwiaty.
 — Nie, to są rzeczywiste kwiaty, jakiś tajemniczy aport! — szepnął, pomagając mu zbierać fiołki, bo pełno ich było na łóżku, świeżych, wonnych jeszcze, rosą błyszczących, iż zapełniały mieszkanie wiośnianym aromatem.
 — Jak się czujesz?
 — Zupełnie dobrze, ale co mi się stało właściwie, bo nic nie pamiętam?
 — Ależ prawie nic, omdlałeś na ulicy... to wszystko...
 — Omdlałem?... dziwnie nic nie mogę sobie przypomnieć... mam jakieś przypomnienia w sobie, ale tak zamglone, że nic dojrzeć nie mogę, czuję tylko ich ruch zgiełkliwy i niepokój... otacza mnie mrok... a teraz te fiołki...
 — Są od niej!
 — Była tutaj, była u mnie? — wykrzyknął zdumiony.
 — Zwykły aport. Nie potrzebowała przychodzić aż tutaj, aby ci je rzucić na piersi.
 — Być może, ale niebardzo wierzę w te cudowne aporty.
 — Cuda się z tobą dzieją, cuda stają się dokoła ciebie, ty zaś nic nie spostrzegasz, jesteś ślepy na światło — mówił z pewną goryczą.
 — Prawda, że ze mną dzieją się rzeczy nadzwyczajne, niewytłumaczone...