Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/180

 Przypomniał sobie naraz jakieś rozproszone strzępy zdarzeń i uczuć.
 — Czuwałeś dzisiaj w nocy nade mną? bo coś sobie przypominam.
 — Byłem przy tobie, byłem... — drgnął nagle, i rzucił się gwałtownie wtył, bo oto znowu ujrzał samego siebie stojącego naprzeciw.
 — Co ci się stało?
 — Nic... nic... Powiedz mi, gdzie ja jestem? — wyszeptał trwożnie, śledząc to drugie swoje ja, również pochylone nad Zenonem i szepczące mu do ucha.
 — No, tutaj, przy mnie... Nic nie rozumiem... — zaniepokoił się jego wzburzeniem.
 — Weź mnie za rękę... mocno trzymaj... silniej... Jęknął żałośnie, padając na krzesło; z zamkniętemi oczyma, napół przytomny, długo siedział bez ruchu, w najstraszniejszej trwodze, że, skoro otworzy oczy, znowu siebie ujrzy.
 — Czy sami jesteśmy? — zapytał ledwie dosłyszalnie.
 — Ależ najzupełniej, nikt nie wszedł...
 — Przejrzyj mieszkanie, proszę cię... — Strach dygotał mu w głosie.
 — Zapewniam cię, że prócz nas niema nikogo więcej.
 Otworzył wtedy oczy i ze strachem przyczajonym rozglądał się dokoła.
 — Strasznie czuję się zmęczony i senny — rzekł po chwili.