Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/187

 — Do wykradzionego od życia szczęścia wiodła!... — szepnęła.
 — Nie mogę się przebudzić! — ozwał się, ściskając sobie głowę.
 — Zginiemy na kilka tygodni, ale potem pamięć tego czasu musi w nas umrzeć... Będziemy dla siebie tak obcy i dalecy, jak dotychczas.
 — Jakże pamięć szczęścia może w nas umrzeć!
 — Chcesz?... — zapytała znowu, zaglądając mu zbliska w twarz.
 Pochwycił jej ręce i przycisnął do ust.
 — Mów do mnie, obudź mnie, niech uwierzę, iż to nie sen, błagam cię... — szeptał nieprzytomnie i gorączkowo.
 Wpatrzyła się w niego rozgorzałemi, jak płomienne otchłanie, oczyma, stała się, jak kwiat cudny, rozkwitły nagle przepychem barw, i dyszący upajającemi aromatami, usta jej drgały, aż, nachylając je prawie do jego ust, szepnęła:
 — Tylko sen możemy śnić razem; życia nam nie wolno.
 — I kiedy się ma to stać? — pytał z lękiem, że wnet się rozwieje wszystko.
 — Może dzisiaj jeszcze... może jutro... Nie wiem, ale kiedy nadejdzie ta chwila, zjawię się przed tobą, i ty...
 — A ja pójdę za tobą! O Daisy! O Daisy! ja śnię rzeczy nieopowiedziane...
 — Będziemy śnili o sobie... prześnimy nasze dawne istnienia i awatary.