Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/192

 Wszedł służący, meldując jakiegoś nieznajomego pana.
 — Niema mnie! — zawołał niecierpliwie i drugiemi drzwiami poszedł na górę do Joe’go.
 Malajczyk bardzo stanowczo zastąpił mu drogę.
 — Nie można!
 — Czy tam jest kto?
 — Nie można.
 — A może już zaczęli seans? — pytał podstępnie.
 — Nie można — powtarzał uparcie, zasłaniając sobą drzwi.
 — Jakieś spirytystyczne praktyki — pomyślał Zenon wzgardliwie i poszedł na miasto.
 — A może znowu biczowania? A może i ona? — Błyskawica wspomnień wstęgą ohydnych obrazów przewinęła mu się przez mózg.
 — Samo podejrzenie jest już szaleństwem.
 Błąkał się długo we wrzaskliwym odmęcie miasta, przypatrując się murom i twarzom z jakiegoś niezmiernego oddalenia i jakby po raz ostatni, jakby oczami pożegnań na zawsze. Dalekim się już poczuł od wszelkich zabiegów i spraw, dla których żyły i umierały te niezliczone rzesze, tak bardzo dalekim, iż tylko majaczeniem wydawał mu się wszystek ich żywot, majaczeniem zgoła niezrozumiałem i zupełnie obcem.
 — Kto z nas halucynuje? Ja, czy oni? — zapytywał się niekiedy, usiłując pojąć swój stosunek do nich, ale wtedy wypełzały przypomnienia Daisy