Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/205

 — Nie tłumacz się, wszystko już jedno. Jesteś z nami, a resztę wyrzucimy za burtę. Ileż to lat nie widzieliśmy się?
 — Prawie dziesięć! — szepnęła cichutko, przymykając oczy.
 — Straszny kawał czasu. Nie przypuszczałem jednak, że spotkamy się w Londynie.
 — Ja byłam pewna, że pan wróci do kraju...
 — Cóż, kiedy jeszcze nie zatęskniłem do drogiej ojczyzny! — odezwał się ironicznie, był już spokojny, panował nad sobą.
 — Jakto, nigdy nie zatęskniłeś do kraju? Nigdy?
 — Nigdy, bo tutaj znalazłem to wszystko, czego napróżno pożądałem w ojczyźnie.
 — I spokój? — spytała, podnosząc na niego oczy.
 — Tak, i spokój — odrzucił z naciskiem.
 — I nigdy pan nie żałował niczego?
 Zawahał się przez mgnienie i rzekł cierpko:
 — Nie. Przebrałem się zupełnie z przeszłości, a resztę zamordowałem w sobie. Zresztą, czego mógłbym żałować? Polskiej doli? Nawet szatan nam jej nie zazdrości, chociaż to jego pomysł! Przepraszam, niepotrzebnie poruszam tego rodzaju kwestję.
 — I popełniasz głęboką niesprawiedliwość względem swoich przyjaciół.
 — Nie mam w kraju żadnych przyjaciół i nigdy nie miałem.