Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/212

 — Najgłupszy powód, ale zato romantyczny. U nas bardzo chętnie tłumaczą sobie podobne sprawy miłością lub łajdactwem.
 — Bo tak przeważnie bywa.
 — Bywa, nie przeczę, ale bywa i wiele innych przyczyn. Mogą być powody tysiąc razy głębsze i ważniejsze.
 Ada odwróciła się nieco, rumieniec krwawą łuną oblał jej twarz.
 — Ludzie wolą sobie tłumaczyć tem, co najłatwiej rozumieją.
 — Słusznie. Gdybym był powiedział: wyjeżdżam, bo mi się znudziło życie między wami, niktby mi nie uwierzył. Za proste.
 — I miałby rację!
 — A jeślibym cię upewniał, że tylko taki powód był mojego wyjazdu?
 — Uwierzyłbym, oczywiście, musiałbym uwierzyć, ale — —
 — Cóż znaczy powód wobec samego faktu? — odezwała się Ada.
 — Fakt był ważny, nie przeczę, ale tylko dla mnie jednego! — rzucił niechętnie, lecz, widząc jej twarz nagle schmurzoną, zaczął żartobliwie: — Musicie mi kiedyś opowiedzieć wszystkie plotki, jakie krążyły po mojem zniknięciu! No, i jak mnie tam żałowano? Smutek musiał być powszechny, nieutulony żal i głęboka żałoba!
 — Żartujesz, a corocznie twoi wielbiciele zamawiają żałobne nabożeństwo za twoją duszę.