Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/229

 Ale Zenon tego nie odczuwał, gdyż, wyssawszy z jej wyznań straszne upokorzenie, syknął z tłumioną wściekłością:
 — A potem przestałem ci być potrzebny! Pajęczyco!
 — Nie mów tak do mnie, to potworne!
 — A nie jestże jeszcze potworniejsze, coś mi powiedziała? Więc nie miłość rzuciła cię w moje ramiona, nie szał jakiejś świętej chwili uniesienia, lecz tylko dziki, rozrodczy instynkt! Nie pożądałem cię przecież, jak samicy, nie, kochałem twoją duszę, twoją wzniosłość, twoją człowieczą dostojność kochałem! A tyś szukała we mnie tylko samca! Czemuż na mnie wypadł ten wybór! Byłem tylko użyty za narzędzie... to wprost straszne!
 Dławiła go bezsilna wściekłość, upokorzenie i niewysłowiony żal.
 Ada słuchała mężnie, chociaż chwilami bladła jak trup, pochylając głowę coraz niżej.
 — I pocoś mi to wszystko powiedziała? — jęknął.
 — Bo cię kocham!
 — Czy znowu, aby... — bluznął szyderczo.
 Już z trudem zniosła tę zniewagę, pochwyciła jego ręce i, całując je z jakąś żarliwą pobożnością, zaszeptała łzawo:
 — Zlituj się nade mną! Kochałam cię zawsze. Dopiero po twoim wyjeździe zrozumiałam, co tracę. Dopiero przez te długie, długie lata samotności zmierzyłam całą otchłań cierpienia! — zaczęła roz-