Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/230

taczać taki przebolesny obraz męki, tęsknoty i daremnego oczekiwania, że dusza mu spokorniała i już ze współczuciem wsłuchiwał się w te echa, przesiąknięte łzami! Ale gdy potem jęła snuć przędzę przyszłości, schmurzył się nagle i wtrącił z rozmysłem:
 — A Henryk?
 — Pocóż go mamy wspominać w tej chwili!
 Obejrzał się zdziwiony, jakby to wyrzekł kto inny.
 — Przecież rozważamy tylko nasze sprawy! — dodała z mocą.
 Uśmiechnął się, nie mogąc powstrzymać złośliwości.
 — Prawda, mąż musi być zawsze okłamywany...
 — Nigdy go nie okłamywałam! — dumnie podniosła głowę.
 — Nigdy?... A Wandzia... — Pchnął jakby sztyletem.
 — Byłam mu zawsze tylko siostrą, i on wie, że to twoja córka! Sam tego pragnął... zwierzył się z tem przede mną otwarcie...
 — On wie i sam tego pragnął...
 — Czemuż się tak zdumiewasz?
 — Bo to wprost nie do uwierzenia!
 — Że przemógł własny egoizm dla mojego szczęścia? Bo to nawet nie poświęcenie, jakież? Ma zato we mnie wiernego do śmierci przyjaciela.