Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/231

 — Nie mogę tego zrozumieć, nie potrafię. Pierwszy raz w życiu spotykam się z tak nieprawdopodobną sytuacją. Zaiste święty!
 — Tylko dobry i rozumny człowiek.
 — I to mu wystarcza?
 — Musi! Wmyśl się tylko w jego położenie! Cóżby począł teraz beze mnie sam jeden, chory i zdany na łaskę służących...
 — Ale i twoje życie nie jest do pozazdroszczenia...
 — Dlatego przyjechałam wziąć swój dział szczęścia.
 Uśmiechnął się bardzo smutnie i rzekł z cichym wyrzutem:
 — Gdybyś była przeczytała mój list...
 — Przeczuwałam, żeś mi proponował: rozwód i małżeństwo!
 — I wróciłaś mi go nierozpieczętowany!...
 — Bo nie mogłam zostać twoją żoną.
 — Pomimo wszystkiego, co zaszło!
 — Nawet pomimo Wandzi! Nawet pomimo wszystkiego.
 — Prawda, przecież tobie chodziło tylko...
 — Kochałam cię i właśnie dlatego nie zostałabym nigdy twoją żoną, nigdy!
 Aż przystanął zdziwiony naciskiem, z jakim to mówiła
 — Nigdy, pragnęłam bowiem i pragnę, abyś szedł swobodnie swoją górną drogą. Orły muszą brać swój lot wysoko ponad ziemią, zdala od spraw