Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/232

codziennych. Żona dla prawdziwego artysty jest złym, niszczącym demonem, jest jego wampirem.
 — Więc z rozmysłem skazałaś mnie na cierpienia?
 — Tak, ale poświęciłam także swoje życie, i z mojej to męki wyrosły ci orle skrzydła, z moich pragnień powstałeś i z moich łez...
 — Któż ty jesteś, kto? — przejęła go nagle jakaś zabobonna trwoga.
 — Kocham cię! — szepnęła, ogarniając go cichemi oczami.
 Milczeli dosyć długo, przechodząc niezliczone sale, zapełnione cudami wszystkich czasów i ludów. Ada miała na ustach jakby gorzkawy wyraz rezygnacji, a on przypatrywał się jej z coraz gorętszą i serdeczniejszą uwagą, aż wkońcu powiedział smutnie:
 — Cóż ja ci mogę dzisiaj dać za taką miłość!
 — Wrócisz do kraju, niczego więcej nie pragnę. Będę tam szczęśliwa, że cię wróciłam ojczyźnie i literaturze, alboż to mało?
 — Czy ja potrafię żyć tam, jak dawniej?
 — Przecież umarło, co było dla ciebie złem, a nowe, twórcze życie czeka na ciebie z otwartemi ramionami. Twoje miejsce niezajęte. Staniesz znowu na czele i poprowadzisz ludzi swoim wielkim, bohaterskim szlakiem! A tylko czasem przyjedziesz do swojej córki i do swojej siostrzanej kochanki! Nic więcej dla siebie nie żądam, nic! — dodała ciszej i nieco smutnie.