Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/238

 — Bagh pana? — zdziwiła się niezmiernie jedna z pań.
 — Prawie nie spałem całą noc, tak skomlała!
 — To dziwne, mam pokój tuż przy oranżerji, a nie słyszałam — szepnęła Mrs. Tracy, spoglądając na panie; jakieś domyślne, przytajone uśmiechy przewinęły się po wszystkich ustach.
 — Zazdroszczę pani wspaniałego snu, mnie budził każdy skowyt.
 — Ona tęskni za swoją panią.
 — A może rozmawia z nim — powiedział tajemniczo Mr. Smith, strzepując pośpiesznie palcami.
 Znowu buchnął krótki ryk Bagh i tak gdzieś blisko, aż koty, pogięte w pałąki, ze zjeżoną sierścią skoczyły w objęcia Mrs. Tracy, która stanęła bezradnie, wodząc dokoła zalęknionemi oczami.
 — Czy pan nie wie, kiedy powraca miss Daisy? — przerwała wreszcie przykre milczenie, jakie zapanowało, wylękłe damy odetchnęły, a Mr. Smith uderzył z gniewem w głownię, aż iskry posypały się na pokój.
 — Nie wiem! — zdziwił się pytaniem, lecz mimo tego wszystkie spojrzenia skrzyżowały się jakoś porozumiewawczo.
 — Mrs. Bławatskaja dowiaduje się o nią kilka razy dziennie, a ja nie umiem jej poinformować!
 — Muszą o tem wiedzieć przyjaciele miss Daisy!