Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/239

 — Myślałam też, że pan mnie objaśni... — napierała.
 — Ja? Cóż za przypuszczenie! Znam miss Daisy mniej, niźli ktokolwiek w pensjonacie! — lecz spostrzegłszy w twarzach niedowierzanie i jakiś nieprzyjemny wyraz ciekawości, żarliwiej, aniżeli tego pragnął, przekonywał, jako nic nie wie o miss Daisy.
 — W takim razie wie tylko Bagh! — mruknął Mr. Smith poważnie.
 — Niepodobna się tylko od niej dowiedzieć! A szkoda! — wyrzekł ironicznie, powstając do wyjścia.
 — My nie możemy, ale pan, gdyby tylko chciał...
 Zaśmiał się, rozbawiony jego uroczystym głosem i twarzą.
 — Przyprowadzę ją, niechaj sama powie...
 Mr. Smith rzucił się jak tygrys na drzwi, damy pozrywały się z krzykiem, a Mrs. Tracy, śmiertelnie pobladła, jęknęła mdlejącym głosem.
 — Litości! Pomrzemy z przerażenia! — I żegnały się gorączkowo.
 — Więc istotnie państwo przypuszczali, że mogę sprowadzić Bagh? — pytał, zmieszany ich przerażeniem, ale damy milczały, nie mogąc się jeszcze uspokoić, tylko Mr. Smith wybełkotał prosząco:
 — Błagam o niewymawianie nawet jej imienia.
 — Czyżby się w niej inkarnował Bafomet?...