Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/24

 Drzwi do okrągłego pokoju były zamknięte, Zenon zaś siedział uśpiony na dawnem miejscu, przed fisharmonją.
 — Trzeba go zbudzić, wyczerpie się.
 Ale nim to uczyniono, sam się przebudził i powstał.
 — Zdaje mi się, że spałem? — szepnął, przecierając oczy.
 — Zaraz usnąłeś.
 — Nie — grałem przecież coś, zdaje mi się, Bacha...
 — Grałeś także i później...
 — Przez sen?...
 — Byłeś w transie.
 — I grałem! Prawda, przypomina mi się jakaś melodja... zaraz... nie mogę jej schwycić... jakieś rozproszone dźwięki mam w pamięci, ale to dziwne, nigdy nie wpadałem w sen podobny...
 — Czy nic więcej sobie nie przypominasz, prócz tej melodji?...
 — Nie... a Daisy?...
 — Śpi jeszcze.
 Zenon otworzył drzwi do okrągłego pokoju i stanął zdumiony.
 — Ależ to ona... nie spałem przecież, cóż we mnie wmawiacie, przed chwilą mówiłem z nią... chodziliśmy razem po jakimś parku... tak... pamiętam... drzewa błękitne... mówiła... zaraz... gdzie to było...
 Obejrzał się naraz lękliwie.