Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/246

pira? Co za ohydny wymysł! — wzdrygnął się jakby z obrzydzenia czy trwogi.
 — Przepraszam cię za mimowolną przykrość! Mówił mi o tem bez żadnych zastrzeżeń, więc ci powtarzam otwarcie.
 — Lubieżny kretyn może mieć tylko takie asocjacje nikczemne.
 — Co to jest ta Palladyńska loża?
 — Świątynia, poświęcona kultowi szatana! Tam się zbierają jego wierni, tam miss Daisy prawdopodobnie jest jego kapłanką!
 — Jest mistrzynią doskonałego trójkąta! Tak mówił Mr. Smith.
 — Jeżeli nie samym „Barankiem” — dodał Joe półgłosem, rozglądając się podejrzliwie w tłumach, wychodzących wraz z nimi ze stacji.
 — Gdzie jest ta loża?
 — Podobno w okolicach Londynu w jakimś starym kościele.
 — Przecież ja tam byłem! — zawołał, przypominając sobie na jakieś mgnienie fantastyczną scenę w podziemiach.
 — Byłeś tam! Widziałeś! — pytał Joe w najgłębszem zdumieniu, odciągając go z tłumów pod jakąś wystawę, i wpił się w niego oczami.
 — Tak, ale wiesz, nic już nie pamiętam... Coś mi się musiało zdawać, a teraz, w tej chwili... dalibóg nic nie pamiętam...
 — Przypomnij sobie! Podziemia kościoła... stare grobowce... noc... jakiś wspaniały ceremo-